In de wachtkamer van de GGZ kom ik een verwarde persoon tegen die mij een papier toeschuift en fluistert: dit was een opdracht van mijn psychiater, ik ben wat depressief.
Ik wil het jullie niet onthouden.
De Graafschap, de trots van de Achterhoek, blijft onverminderd vastklampen aan het idee dat betaald voetbal hier een stralende toekomst heeft. Maar laten we even eerlijk zijn: welke toekomst? Elk seizoen opnieuw schreeuwt de club over “ambitie” en “visie,” maar ondertussen is het niet meer dan een grabbelton van losstaande ideeën die met ducktape aan elkaar hangen.
De trainerscarrousel draait vrolijk door. Elk jaar mag er weer een nieuwe naam op de deur van het hoofdtrainerskantoor, alleen om binnen de kortste keren te vertrekken met een berg aan mislukte beloftes. Het is alsof De Graafschap een soort roemloos opvangcentrum is geworden voor trainers met middelmatige resultaten en dito ambities. En dan wordt er gejuicht over de aanstelling van een nieuwe video-analist, alsof dat de redding is. Want natuurlijk, analyseer maar lekker het ene dramatische optreden na het andere – het blijft symptoombestrijding voor een veel groter probleem.
En dat probleem? De toekomstvisie van betaald voetbal in de Achterhoek. De Graafschap blijft zichzelf zien als een club met Eredivisie-aspiraties, terwijl de realiteit is dat het fundament totaal ontbreekt. Financieel blijft het tobben, de jeugdopleiding brengt te weinig op omdat contracten te laat dan wel in het geheel niet op tijd worden ontbonden of aangeboden, en wie trek je nog naar de Achterhoek om te voetballen? De club wil een vlaggenschip zijn, maar vergeet dat het schip inmiddels vol gaten zit en als we niet oppassen langzaam zinkt. Dit ondanks een leger nieuwe kapiteins dat allemaal de regie wil blijven voeren van de film die maar steeds geen happy end laat zien.
En wat doet de club om dit alles recht te trekken? Ze zwaaien bijvoorbeeld met het predicaat rookvrij stadion en nieuwe beleidsplannen die in de praktijk niets oplossen. Want ja, er wordt meer en meer gerookt op de tribunes, en ook het beleid zelf ademt een verstikkend gebrek aan visie en daadkracht. Het wordt tijd dat De Graafschap haar luchtkastelen laat varen en eens écht nadenkt over wat haalbaar is. Misschien is het tijd om de grote dromen in te ruilen voor een eerlijke blik in de spiegel.
Dat geldt ook voor praktijkmanager anti-rook beleid Ten Dolle, die belooft van alles ter sprake te brengen in vergaderingen, maar vergeet te laten weten wat het oplevert. Juist, helemaal niets. Gelul in de rookruimte. Hetzelfde gelul als dat van een steward, die door de weeks bij zijn vrouw en baas, andersom of juist niet, niks te vertellen heeft en dat op de Vijverberg lekker wil botvieren op kleuters met een klein spandoekje. Maar niet op de rokers die niet mogen roken, want dan krijg je trammelant. Laat toeschouwers toch lekker stikken.
Dus wat brengt het einde van dit seizoen? Waarschijnlijk precies hetzelfde als het vorige. De hoop zal weer hoog oplaaien, om vervolgens hardnekkig de kop ingedrukt te worden door de realiteit. Maar ach, misschien is dat wel het echte DNA van De Graafschap: dromen, falen, en doorgaan alsof het allemaal een schitterend plan was.
Het blijft altijd en ongetwijfeld meer van hetzelfde: een paar sprankjes hoop, een verzameling teleurstellingen, en een nieuw smoesje waarom promotie net niet lukte. De Graafschap – de voetbalclub waar dromen komen om te sterven.
Wat volgt is weer een handvol goedkope excuses, wat slap gejuich na een lucky goal, en uiteindelijk dezelfde pijnlijke conclusie: promotie is een brug te ver. Misschien moet de club zich gewoon officieel omdopen tot “Net-Niet United.” Dan weet iedereen meteen waar ze aan toe zijn.
Het publiek, de enige constante in dit hele drama, verdient beter. Ze verdienen meer dan een Theatershow in de Osse schouwburg, opgevoerd door een weliswaar wat gefrustreerd deel van de aanhang, maar daarom een niet minder gespitst initiatief. Ze verdienen een club die eerlijk is over haar mogelijkheden en niet blijft hangen in holle beloftes. Maar ja, zolang de droom van promotie het enige blijft dat deze mensen bindt, zal De Graafschap blijven doen waar het goed in is: net niet. Net niet presteren, net niet promoveren, en net niet eerlijk zijn over wat er écht nodig is.
Blijf eens niet hangen in de Dijkhuizen tot Dijkhuizen loop, maar zet in op prestaties zoals van Mathieu van der Poel laat zien in Milaan- San Remo. Dat is pas D’ran!
Misschien dat de video-analist iets kan betekenen?
Groet’n en toch moar deurgaon!
Fritz